THE DOORS – JIM MORRISON
James Douglas Morrison, geboren in Melbourne (USA) op 8 december 1943. Als zoon van een marineofficier brengt hij zijn jeugd door in ongeveer heel Amerika, omdat de familie steeds van de ene militaire basis naar de andere verhuisd. Na wat studies volgt Jim een filmstudie op U.L.C.A. in Los Angeles. Hij woont in een dak woning waar hij veel leest en schrijft.
Tijdens zijn studie leert hij Ray Manzarek kennen. Ray speelt in een band genaamd Rick & The Ravens met zijn broers die overigens later afhaken, omdat ze een muzikale carrière met Jim Morrison niet zagen zitten. Eind 1965 zijn The Doors in hun uiteindelijke bezetting geformeerd: Ray Manzarek (1939-2013) bespeelt de keyboards, Robbie Krieger (1946) leadgitaar, John Densmore (1944) drums en Jim Morrison (1943-1971) zang.
Ze gaan hard op zoek naar een platencontract, welke ze uiteindelijk krijgen bij Elektra Records. Hun producer wordt de vermaarde Paul Rothchild (1935-1995). In 1967 breken ze door met de hit ‘Light my Fire’. Jim Morrison schreef bijna altijd de tekst en de overige leden de muziek.
the doors – light my fire (1967)
The Doors begonnen in 1966. Jim Morrison was dichter en Ray Manzarek speelde wat muziek. Zij ontmoette elkaar op het strand en kwamen in gesprek over de muziek, al gauw was er een bepaalde chemie. Beide kende een goede drummer John Densmore en die kende weer een gitarist Robbie Krieger. Zo ontstond er een groep die berucht en sensationeel was, vooral door het podiumgedrag van Jim Morrison. ‘Light My Fire’ was hun tweede single het nummer sloeg in als een bom, de klap op de trom en dat orgeltje alles klopte.
the siegel-schwall band – i’ve got to go now (1966)
The Siegel-Schwall Band kwamen uit Chicago, de band werd opgericht in 1964. Hun vijf albums die de groep in totaal hebben uitgebracht laten oprechte en eenvoudige Chicago Blues horen.
the shangri-las – i can never go home anymore (1966)
The Shangri-Las waren een Amerikaanse meidengroep uit de jaren zestig, die pop en garagerock combineerde met een melodramatische ondertoon. En een voorkeur voor liederen over liefdesverdriet, jongens en tienerangst. Het viertal was actief van 1963 t/m 1968. ‘I Can Never Go Home Anymore‘ was hun 12e single.
the doords – soul kitchen (1967)
Na hun doorbraak met de single ‘Light My Fire’ van The Doors kwam er al gauw een LP. Deze plaat vloog naar de tweede plaats in de hitlijsten. The Doors waren plotseling een van de voorop lopende rockbands. Zij vulde een leegte in die was ontstaan in de Amerikaanse muziekscéne. Het nummer ‘Soul Kitchen’ heeft een veel meer teruggetrokken atmosfeer dan Light My Fire het grensde aan raadselachtigheid.
neil young – you and me (1992)
Neil Young’s Harvest Moon uit 1992 deed toen het vermoeden dat het een vervolg was op zijn klassieker Harvest, het album dat uit kwam in 1972. Of dat echt zo was weet ik niet, maar het feit is wel dat de sfeer op ‘Harvest Moon’ net als op het album uit ’72 de country uitademt.
Daarnaast is dit album opgenomen met min of meer dezelfde muzikanten. De achtergrond zangeres op ‘You and Me’ is de beeldschone Nicolette Larson.
richard & mimi farina – a swallow song (1965)
De Amerikaanse folk is rijk aan kleurrijke verhalen, zoals over Richard Farina romanschrijver van Iers-Cubaanse afkomst, ooit was hij drie maanden nog actief bij de Ierse IRA maar dat geweld toen zwoer hij af en vertrok weer naar de States. Hij vormde daar samen met de zus van Joan Baez een zang duo, Mimi was haar naam. Ze was vier jaar jonger als haar zus.
Het echtpaar maakte drie albums begin jaren zestig. In 1966 sloeg het noodlot toe. Richard verongelukte met zijn motor, hij was op weg om een van zijn boeken te presenteren bij de uitgeverij. Hij overleed op weg naar het ziekenhuis. Richard & Mimi Farina met het fraaie ‘A Swallow Song’
the doors – the chrystal ship (1967)
Het derde nummer van The Doors van debuutalbum is een echte Doors ballad. ‘The Chrystal Ship, vol in het vat met mysterie, hoogst atmosferisch door de prachtige volgorde van akkoorden. Jim Morrison laat horen dat hij wel degelijk kan zingen en brengt dit hoogst poëtische materiaal overtuigend.
the flying burrito bros. – white line fever (1969)
De ultieme pioniers van de Amerikaanse country rock waren The Flying Burrito Brothers. De belangrijkste leden toentertijd waren Chris Hillman en Gram Parsons. Deze klassiek geworden line-up bestonden amper twee jaar, maar hun invloed is enorm geweest.
Van hun derde album, de Merle Haggard klassieker ‘White Line Fever’
buck owens & the buckaroos – heart of glass (1965)
Buck Owens was de grondlegger van de Californische honky-tonk die vooral, dankzij het heldere dynamische geluid van zijn begeleidings- groep The Buckaroos, tot op vandaag modern klinken. ‘Heart of Glass’ werd als single uitgebracht in 1966.
the doors – people are strange & i can’t see your face in my mind & you’re lost little girl
Het is traditioneel moeilijk met een tweede album. De impuls van het debuut is veelal uitgebloed en vooral als de eerste plaat een succes was moet de opvolger meestal te snel worden gemaakt. Dit om ervoor te zorgen dat de impact niet verloren gaat. Dat geldt ook voor het tweede album van The Doors ‘Strange Days’, mijn persoonlijke mening zeg toch dat dit geen verkeerd album is er staan toch wel ijzersterke nummers op.
dillard & clark – polly (1969)
Het tweede en tevens de laatste van Dillard & Clark ‘Through the Morning & Through the Night’ kwam uit in 1969. Dit album was niet zo sterk als het debuut, maar bevat toch een zestal schitterende uitvoeringen zoals het door Gene Clark geschreven ‘Polly’.
creedence clearwater revival – bad moon rising (1969)
Wat was het wat Creedence Clearwater Revival zo speciaal maakte toentertijd, deze Amerikaanse rock formatie. Ik denk dat het vooral de combinatie van dampende rock is met het unieke ruige stemgeluid van zanger/gitarist John Fogerty. Hierdoor klonk de sound erg eigentijds en origineel. De band bestond van 1968 t/m 1972 en maakte in die korte tijd zes albums. En 15 zeer succesvolle singles, waaronder hun zesde ‘Bad Moon Rising’.
j.j. cale – cloudy day (1981)
J.J.Cale, wat moet je daar nu nog over zeggen, wars van alle ontwikkelingen, wars ook van glitter en glamour. Liever een beetje muziek maken op een veranda, met de jongens van de band, na het avondeten terwijl de zon langzaam ten onder gaat. Vooral niet al te druk maken en al helemaal niet die druk van de muziekscene om maar te scoren met allerlei hits. Morgen weer een dag, alleen niet meer voor Cale hij stierf onverwachts op 74-jarige leeftijd op 26 juli 2013. J.J.Cale met ‘Çloudy Day’ van zijn elpee uit 1981 ‘Shades’.
