“D-Records Shuffle” wordt elke zondagmiddag uitgezonden via BR6, van 15:00 tot 17:00 uur. Tevens is deze, na de uitzending, hieronder terug te luisteren.
Deel 1: 15:00 – 16:00
Deel 2: 16:00 – 17:00
Lovin’ Spoonful
“Butchie’s Tune” 2:31
tekst: Steve Boone
melodie: John Sebastian
LP: Daydream
Uitgebracht in 1966
John Sebastian (1944) gitaar – ZalmanYanovsky (1944-2002) solo-gitaar
Joe Butler (1941) zang – drums – Steve Boone (1943) bas-gitaar – piano
Bejaarde jongeren onder de luisteraars herinneren zich vast nog wel The Lovin’ Spoonful dat grappige jaren ’60-bandje, aan de lopende band hits scoorde, waaronder de klassiekers “Day Dream” “Rain on the Roof” en “Summer in the City”. Deze folkrock-pioniers creëerden door het grenzeloos experimenteren met een mix van talloze muziekstijlen een geheel eigen, unieke sound, die in de loop van de zestiger jaren vele grote namen in de popmuziek heeft beïnvloed.
————————-
Boudewijn de Groot (1944)
“Noordzee” 2:27
tekst: Lennart Nijgh
melodie: Traditional
“The Lowland Sea”
Single: Decca Records
LP: Boudewijn de Groot
Uitgebracht in 1966
“Noordzee” is een nummer van Boudewijn de Groot, in 1965 verschenen op een single. Het was tevens te vinden op zijn debuutalbum uit dat zelfde jaar. Het lied is terug te voeren op het Britse lied “The Lowland Sea”, dat waarschijnlijk uit de vroege 16e eeuw stamt. het ging over een slag tussen Britse en Spaanse schepen. De single van Boudewijn de Groot zou de hitparade niet halen.
————————-
Bob Dylan
“Corrina Corrina” 2:41
–—-(Traditional)
arrangement: Bob Dylan
Single: CBS-Holland
LP: The Freewheelin’
Uitgebracht in 1963
Bob Dylan (1941) zang – gitaar – mondharmonica
Bruce Langhorne (1938-2017) gitaar – Howie Collins (1930-2015) gitaar
Dick Wellstood (1927-1987) piano – Leonard Gaskin (1920-2009) contra-bas
Herb Lovelle (1924-2009) drums
“Corrina Corrina” was de b-kant van Bob Dylan’s eerste single. Een echte country blues, Bob wordt begeleid door een aantal jazz- muzikanten. Het nummer werd in 1918 vrijgegeven onder de titel “Has Anybody Seen my Corrine?” in dat zelfde jaar werd dit nummer opgenomen door een zekere Vernon Dalhart (1883-1948). “Corrina Corinna” is een standaardnummer in de Amerikaanse populaire muziek en kwam begin jaren zestig weer in de schijnwerpers toen Bob Dylan een versie toevoegde voor zijn tweede album uit 1963 The Freewheelin’.
Marion Try Slaughter, beter
bekend als Vernon Dalhart,
was een Amerikaanse country
zanger en liedjesschrijver. Zijn
bekendste opnames waren toen
“Wreck of the Old 97” en de hier
boven genoemde “Has Anybody
Seen my Corrine” deze twee op
names hadden een oplage van
vele miljoenen begin jaren ’20.
————————-
Chet Baker
“Tasty Pudding” 4:42
—–(Al Cohn)
LP: Chet Baker in Paris
Opnames: 10 februari 1955
Uitgebracht in 1959
Label: Barclay
Chet Baker (1929-1988) trompet – Francy Boland (1929-2005) piano
Eddie de Haas (1930-2022) contra-bas (nederlander)
Jean-Louis Chautemps (1930-2022) tenor-saxofoon
Charles Saudrais (1938-1993) drums
Al het werk dat trompetist Chet Baker opnam in de jaren 1955-1956 is verschenen op vier albums. De secties waren allen Franse jazz muzikanten die hun uiterste best deden om te klinken als het toen populaire Cool-Jazz-geluid, dat toen zo in de mode was.
————————-
Daniel Lanois
“The Messenger 5:28
—-(Daniel Lanois)
CD: For the Beauty
—————-of Wynona
Uitgebracht in 1993
Daniel Lanois (1951) zang – gitaar
Daryl Johnson: bas-gitaar – Ronald Jones: drums
Bill Dillon: gitaar – Malcolm Burn: toetsen
Daniel Lanois is een Canadees muziekproducent en singer-songwriter. Hij produceerde albums voor een groot aantal uiteenlopende artiesten en bracht ook een aantal eigen albums uit, waarin hij onder meer zang, gitaar en dobro voor zijn rekening neemt. Hij werkte onder anderen met Bob Dylan, Brian Eno, U2, Peter Gabriel, Emmylou Harris en Robbie Robertson. Met “The Messenger” begint het album “For the Beauty of Wynona. Een mooi en sterk begin.
————————-
Georges Moustaki
“Je Ne Sais Pas
——-Ou tu Commences” 3:23
tekst: Georges Moustaki
melodie: Hubert Rostaing
LP: Georges Moustaki
Uitgebracht in 1971
George Moustaki (1934-2013) zang – gitaar – Joël Favreau (1938-1990) gitaar
Michel Gaudry (1928-2019) contra-bas – Jean Musy (1947) orgel
Michel Delaporte: drums – Jean-Charles Capon (1936-2011) cello – viool
Georges Moustaki chansonier uit Frankrijk, heeft een mooie stem, zingt over liefde en leven….en wordt meestal begeleid met prachtig gitaarspel.
————————-
Zbignew Preisner
& Dominik Wania
& Lisa Gerrard
“Australia” 3:58
tekst: Lisa Gerrard
melodie: Zbigniew Preisner
CD: Melodies of my Youth
Uitgebracht in 2019
Lisa Gerrard (1961) zang – Dominik Wania (1981) piano
Zbigniew Preisner (1955) componist – arrangeur
“Melodies of My Youth” is een album met negen selecties voor piano en zang met zangeres Lisa Gerrard die samen met Zbigniew Preisner twee nummers componeerd – Amerika en Ausralia. De verankering van dit album is het verbluffende pianospel van Dominik Wania.
————————-
Kenny Burrell
“I’m Confessin'” 3:54
(Doc Daughtery – Ellis Reynolds)
LP: The Tender Gender
Uitgebracht in 1966
Kenny Burrell (1931) guitar – Richard Wyands (1928-2019) piano
Martin Riviera: contra-bas – Oliver Jackson (1933-1994) drums
————————-
Maximilian Hecker
“Powderblue” 3:23
(Maximilian Hecker)
CD: Rose
Uitgebracht in 2003
Maximilian Hecker is een Duitse muzikant uit Berlin, bekend van etherische pop muziek, vergelijkbaar met Radiohead, Sigur Ros. Bracht in 2003 zijn tweede studio-album ‘Rose’ uit, geproduceerd door de Britse producer Gareth Jones.
————————-
Rob Hoeke
Rhythm and Blues Group
“Drinking on My Bed” 3:18
tekst: Rob Hoeke
melodie: John Schuursma
Single: Philips
LP: Save Our Souls
Uitgebracht: sept. 1967
Rob Hoeke (1939-1999) piano – mondharmonica
Willem Schoone: basgitaar – Martin Rudelsheim: drums
Frans Hoeke (neef): zang – gitaar – John Schuursma: gitaar
De Rob Hoeke Rhythm & Blues Group was een Nederlandse muziekgroep onder leiding van pianist Rob Hoeke. De band was onder deze naam actief tussen 1965 en 1972. Rob Hoeke begon zijn Rhythm And Blues Group in 1965. In de tijd daarvoor maakte hij furore met zijn Boogie Woogie Quartet.
————————-
Nina Simone
“He Needs Me” 2:34
(Arthur Hamilton)
LP: Little Girl Blue
Uitgebracht in 1957
Nina Simone (1933-2003) zang & piano
Jimmy Bond (1933-2012) contra-bas – Albert Heath (1935) drums
Het debuutalbum van zangeres Nina Simone uit 1957 “Little Girl Blue” is er een van prachtige ingetogen muziek. Zij heeft een stem die raakt. De instrumentatie is jazzy, volgens het boekje. Maar het is de stem… die heeft gewoon iets betoverends.
————————-
Fred Piek
“A Swallow Song” 3:34
(Richard Fârina)
Single: Eigen beheer
uitgebracht in 2020
Fred Piek (1949) gitaar – zang
Rens van der Zalm: mandolien
Met het klimmen der jaren is Fred Piek’s stem bepaald warmer geworden.Hij was de zanger van de Schiedamse folkgroep Fungus, bekend van het nummer “Kaapren’ Varen” De speelstijl van compaan Rens van der Zalm is die van een kalm gedreven alleskunner. samen laten ze met een creatieve vanzelfsprekendheid de schoonheid van de folksong herleven.
————————-
Stealers Wheel
“Late Again” 3:13
tekst: Joe Egan
melodie: Gerry Raffery
LP: Stealers Wheel
Uitgebracht in 1972
cover-tekening:
John Patrick Byrne
Gerry Rafferty (1947-2011) zang – gitaar – Joe Egan (1946) harmonium – zang
Paul Pilnick: Gitaar – Tony Williams (1947) basgitaar
Rodney Coombes (1946) drums – onbekende saxofoonbespeler
“Late Again” is een single van Stealers Wheel een groep die maar een jaar heeft bestaan een album en twéé singles, het nummer werd uitgebracht in 1972. Het onderwerp is achteraf gezien wrang. De schrijvers blijven te lang in de kroeg hangen en krijgen thuis dus klachten van de vrouw. Gerry Rafferty de zanger zou uiteindelijk in 2011 ten onder gaan aan de gevolgen van een langdurige alcoholverslaving, zijn lever hield er mee op.
————————-
Fabrizio De André
“Fila la Lana” 2:38
(Fabrizio De André)
“Canzone Dell’
——-Amore Perduto” 3:19
tekst: Fabrizio De André
melodie: Georg Philipp Teleman
LP: Canzoni
Uitgebracht in 1974
Fabrizio De André (1940-1999) zang – gitaar
Gian Piero Reverberi (1939) arrangeur – dirigent-orkest
Fabrizio De André was een van de belangrijkste Italiaanse cantautori, oftewel zanger-liedjesschrijvers. Hij staat algemeen bekend om de literaire kwaliteit van zijn teksten.
2e deel
Barbara – een gezongen leven
De teksten zijn van Meta Gemert
die over deze bijzondere chansonière
een boek heeft uitgeven in 2022. Dit boek is een aanrader voor de liefhebbers van het Franse lied.
Voor muziek van en documentaires
over Barbara ga naar de site
barbarachansons.nl
Dank je wel Meta voor dit bijzonder
mooi geschreven boek over deze
geweldige zangeres.
Op 24 november 2022 was het 25 jaar geleden dat de chansonnière Barbara – op 9 juni 1930 geboren als Monique Andrée Serf – overleed. Er zijn veel artiesten en kunstenaars van wie wordt gezegd dat ze onvergetelijk zijn, maar Barbara was wat dat betreft het summum: in Frankrijk was ze een waar icoon met de status van een rockster. Haar optredens werden gaandeweg steeds meer een spirituele belevenis.
Barbara is liftend van Brussel onderweg naar Parijs in de jaren vijftig, een auto stopt: ‘Waar wil je heen?’ / ‘Naar Parijs’ / ‘Ik ook, ik breng je erheen’ / ‘Maar ik heb geen papieren, ‘ zegt Barbara. dat lijkt voor de man die in de auto aan het stuur zit geen probleem te zijn. Hij kent de douaniers goed omdat hij deze route elke week rijdt. Die man was Monsieur Victor. Barbara schreef er een lied over wat terecht kwam op haar album Seule uitgebracht in 1981.
1) Mr.Victor 3:09 (tekst en muziek Barbara)
Album: Seule uitgebracht in 1981
Meneer Victor (…) Die dag, meneer Victor, op weg naar het zuiden / U was niet van het vragen stellen / Met uw tatoeages tot aan uw oren / Zag u eruit als in een grappige film / Als een diamant kokosnoot, met die slappe hoed / U zei tegen me: ‘Ik ben autohandelaar.’ (…)
————————
Barbara komt in 1958 voor het eerst op de Franse televisie en dat was in die tijd een betere manier om bekend te worden dan nu. Er waren eind jaren vijftig tenslotte maar een paar zenders en iedereen keek tv. Het programma heet Cabaret du soir en het jaar erop mag ze weer optreden, nu met ‘Chapeau Bas’, wat eigenlijk haar allereerste zelf geschreven nummer is, maar dat pas later op de plaat wordt gezet. ‘Chapeau Bas’ is een lied over schoonheid, waarvan de zangeres niet weet of die gecreëerd is door God of de duivel, of misschien hebben ze wel samengewerkt. In elk geval is de natuur prachtig geworden, dus petje af! Het lied wordt door sommige religieuze scherpslijpers blasfemisch gevonden, want er mag niet getwijfeld worden aan wie de aarde schiep. Met het lied zal ze tot begin 1980 haar optredens beginnen.
2) Chapeau Bas (petje af) 2:02 (tekst en muziek Barbara)
–Album: Barbara Chante Barbara uitgebracht in 1964
Is het de hand van God / Is het de hand van de duivel / Die de hemel weefde / Op die mooie ochtend / Die in het midden daarvan / Een stukje van de zon neerzette / Die breekt op het water / In duizend rode schitteringen (…) Is het God, is het de duivel / Of beiden tegelijk / Die zich op een dag hebben verenigd / En die dit op ochtend hebben gemaakt / Is het de een of de ander / Ik weet het werkelijk niet / Maar voor zo veel schooheid / Bedankt, en petje af (…).
————————
In 1958 ontmoet Barbara een zekere Hubert Ballay in dat kleine theater L’Écluse, waar hij regelmatig komt wanneer hij met verlof is in Parijs. In 1959 wordt zij smoorverliefd op hem, waanzinnig radeloos, buiten zinnen, hoteldebotel. Zij gaat met hem mee naar Abidjan, Ivoorkust, zij kan daar ook optreden. Op een dag krijgt ze een telegram van de eigenaar van L’Écluse dat ze nu absoluut terug moet komen. Dit dringende verzoek komt haar niet slecht uit en ze keert onmiddelijk terug naar Parijs. In het vliegtuig komt er een melodietje met woorden in haar hoofd en zodra ze thuis is, legt ze het vast op haar oude bandrecorder. Dit is een aanzet tot ‘Dis Quand Reviendras-Tu?’. Ze laat het door de telefoon aan de achtergebleven Hubert Alley horen en zegt dat het speciaal voor hem is geschreven.
3) Dis, Quand Reviendras-Tu? (vertel me, wanneer kom je terug) 2:53
———–(tekst en muziek Barbara)
—Album: Dis, Quand Reviendras-Tu? uitgebracht in 1964
(…) Ik kan nog steeds van je houden, ik kan altijd van je houden / Ik kan alleen van jou houden, ik kan van jou uit liefde houden / Als je niet begrijpt dat je terug moet komen / Dan zorg ik dat er van ons tweeën mooie herinneringen overblijven / Ik ga weer op weg, de wereld is een wonder voor me / Ik ga me warmen aan een andere zon / Want ik hoor niet bij die vrouwen die sterven / Ik ben niet zo deugdzaam als een zeemansvrouw. (..)
————————
Hubert Alley is inmiddels weer in Parijs en is gelukkig met zijn Barbara, en vindt een leuk appartement voor haar in de Rue de Rémusat, vlak bij de Pont Mirabeau, en Barbara is dolenthousiast. Ze mag het inrichten zoals ze wil en dat doet ze met de hulp van een bevriende antiquair, die haar elke ochtend meeneemt naar veilinghuis Drouot, waar ze de prachtigste dingen koopt. Naar aanleiding van deze gebeurtenis schrijft ze “Drouot”.
Hotel des Ventes / Drouot veilinghuis.
4) Drouot (naam veilinghuis in het hotel des ventes) 3:20
—(tekst en muziek Barbara)
—Album: L’aigle Noir uitgebracht in 1970
(…) Daar was ze, als verstijfd, prachtig en hartverscheurend / Handen die zich ineenstrengelden en zich weer bevend ontvouwden / Mooie handen nog, misvormde, naakte vingers / Zoals bomen soms naakt zijn in november (…) De hamer ging omhoog in de veilingzaal / Eenmaal, dan tweemaal dan, in de stilte / Riep ze: ‘Ik neem het, ik koop het allemaal terug / Wat je hier verkoopt is mijn verleden. (…)
————————
de musical ‘Madame’ was geen succes, de liefhebbers zagen liever een zingende Barbara dan een acterende.
Marie Chaix, die tussen 1966 en 1970 haar assistente is en die alles achter de schermen voor haar regelt, schrijft later in het biografische Barbara over haar vroegere werkgeefster dat zij zich in veel van haar chansons die over de kiefde gaan schaamteloss blootgeeft, maar dat barbara toch de intimiteit en de geheimen van die liefdes kon bewaren. Barbara’s beschrijvingen zijn vaak behoorlijk seksueel getint of dubbelzinnig. In ‘Je Serai Douce’ is de ster geen hemellichaam maar een hemels lichaamsdeel. Dit nummer is een van de chansons die ze zingt in de musical Madame, maar het nummer staat zo dicht bij haar dat ze het twee keer op de plaat zet, op Madame en op L’aigle Noir (Beide albums verschenen in 1970).
5) Je Serai Douce 2:15
(ik zal zacht zijn)
(tekst en muziek Barbara)
–Album: L’aigle Noir
uitgebracht in 1970
Ik zal zacht zijn, zo zacht / Als jij zegt dat ik dat moet zijn / Ik zal gehoorzamen zijn / Wanneer jouw handen mijn handen mijn haar, mijn lippen strelen / Ik zal zacht zijn zo zacht / Wanneer je me ’s middags / Zult neerleggen / Op een bed van verschroeid gras / Zonder een enkele zorg over mijn zwarte weduwenjurk / Echt zonder een enkele zorg (…) Ik zal mooi zijn, zo mooi / Als jij zegt dat ik moet zijn / Ik zal gehoorzaam zijn / Wanneer je handen / mijn heupen strelen, mijn borsten, mijn ster (…)
————————
Barbara & Gérard Depardieu, Nantes
De Franse stad Nantes werd vereeuwigd in een gelijknamig auto-
biografische lied Nantes van de zangeres Barbara. In het lied wordt zij naar het fictieve adres ‘Rue de la Grange au Loup’ in Nantes geroepen om haar stervende vader te ontmoeten ‘Bent u zijn dochter? We zijn op zoek geweest naar de familie, dit kreeg Barbara te horen door de telefoon nadat zij contact had opgenomen met het ziekenhuis waar haar vader was overleden. ‘Hij is 48 uur geleden overleden. Ik geef u terug aan de receptie.’ Het eerste telefoontje sprak alleen nog van een ongeluk, maar nu blijkt dat haar vader (die met haar gebroken had althans niks meer van zich liet horen) al 48 uur dood is! Nadat ze een briefje heeft geschreven voor haar moeder Esther, die op haar werk is, met de tekst: “Mijn vader is in Nantes overleden’. neemt ze een taxi naar het station en de eerstvolgende trein naar Nantes.
6) Nantes (plaats in Frankrijk) 4:03 (tekst en muziek Barbara)
—-Album: Dis, Quand Reviendras-Tu? uitgebracht in 1964
(…) Rue de la Grange aux Loup 25 / Ik herinner me de ontmoeting / Maar in mijn herinnering staat gegrift / De kamer aan het einde van een gang / Bij een schoorsteen gezeten / Waren vier mannen die toen opstonden / Het licht was koud en wit / Ze hadden hun zondagse kleren aan / Vragen heb ik niet gesteld / Aan die vreemde kostgangers / Ik heb niets gezegd, maar aan hun blik / Begreep ik dat het te laat was. (…)
————————
Barbara in Göttingen naast Gunther Klein
Begin 1964 bezoekt Günther Klein, directeur van het Junges Theater in Göttingen, (dat ligt ten zuiden van Hannover) L’Écluse. Hij wil dat Barbara bij hem komt aantreden, maar ze weigert omdat ze niet naar Duitsland wil. Hij probeert haar over te halen door te zeggen dat er maar honderd zitplaatsen zijn en dat er voornamelijk studenten komen. ‘Maar wie kent mij dan in Göttingen?’ vraagt ze. ‘De studenten kennen u,’ zegt hij. Hoewel ze niet wil gaan, vraagt ze toch om bedenktijd. De volgende dag zegt ze impulsief ‘ja’ en reist af naar Göttingen. Tijdens Barbara’s verblijf aldaar wandelt ze door de stad, loopt door een park en gaat zitten op een bankje. Daar krabbelt ze een paar woorden op papier die bij een melodie passen die al in haar hoofd rondzingt. Op de laaste avond biedt ze het publiek dit lied aan, wanneer het nog niet eens klaar is, ze leest en speelt van papier, heeft een bril erbij op ‘Een liefdesliedje,’ zegt ze, ‘voor de blonde kinderen van Göttingen.
7) Göttingen 2:37
(plaats in Duitsland)
(tekst en muziek Barbara)
Album: Barbara No.2
uitgebracht: 10 sept.1965
(…) En dat niemand zich erdoor beledigd voelt / Maar de sprookjes van onze kindertijd /
‘Er was eens’ begint / In Göttingen (…) En jammer voor hen die zich verbazen / En dat de anderen me maar verontschuldigen / Maar kinderen zijn hetzelfde / In Parijs of in Göttingen (…) En wanneer het alarm zou afgaan / En we de wapens weer moeten opnemen / Dan plengt mijn hart een traan / Voor Göttingen voor Göttingen.
————————
Op 6 november 1967 is Marie Chaix (1942) (haar assistente) met Barbara in Turijn voor een concert. Marie moet een uur voordat de voorstelling begint aan de telefoon komen, want er belt iemand uit Parijs: ‘Ik hoor dat Ester (Barbara’s moeder) die middag plotseling is overleden. Als ik het Barbara zou vertellen, is er geen optreden. Ik heb een knoop in mijn maag, maar ik hou mijn mond dicht tot het concert is geweest. Als Barbara het tenslotte hoort, is het dan ook een drama, een regelrechte crisis. Ze gaan terug naar Parijs om alles te regelen voor de begrafenis. Vrij snel na de dood van haar moeder zegt Barbara de huur op van haar flat in de Rue de Rémusat. Ze wil er niet langer blijven, want zonder haar moeder voelt het niet meer als haar thuis. Pas in 1972 zet ze ‘Rémusat’ op de plaat, een van haar afscheidsliederen voor haar moeder.
rue de rémusat – paris
8) Rémusat 2:43
(straat in Parijs)
(tekst en muziek Barbara)
Album:
Amour Incestueuses
Uitgebracht in 1972
Je hebt me niet verlaten / De dag dat je vertrok / Je bent aan mijn zij / Vanaf het moment dat je weg bent (…) Het is eigenaardig, je denkt nooit / Dat wanneer je ouder bent dan achttien / Je wees kunt zijn / Terwijl je geen kind meer bent (…) Waar bent u, mijn nomade / Waar bent u nu? / Met uw nomadische ziel / Reist u door de tijd (…) U zei: Geen tranen / Op de dag voor u / Maar toch, wanneer ik het zwaar heb / Zou ik graag / Mijn verdriet op uw schouder leggen / En mijn hoofd op uw Knieën (…)
————————
Net als in ‘Rémusat’ vraagt Barbara in ‘Mon Enfance’ aan haar moeder: Waar bent u toch? Maar meer nog dan over haar moeder, gaat dit chanson over de herinnering aan Saint-Marcellin, waar ze de laaste periode van de oorlog verblijft. Ze komt er per ongeluk weer terecht tijdens een toernee door Frankrijk. Ze reist voornamelijk per auto en in 1968 is dat een grijze Mercedes convertible (met gordijntjes) en Pierre – ze noemt hem Peter – is haar chauffeur. Ze zegt op een vlakke toon tegen haar chauffeur ‘Laten we daar stoppen.’ Ze loopt door de straten en ze komen uiteindelijk bij het huis dat ze zoekt. Het is omringd door een kale tuin, het is herfst. Barbara zegt niets, huilt achter haar bril en een grote zakdoek. Volgens Barbara bloeien er rozerode dahlia’s bij haar oude huis, maar in het chanson gaat het over vroeger en toen er niet alleen dahlia’s, maar was het een weelderige tuin met bomen in blad en rozen en heerlijke geuren die allemaal terugkomen. Bij het bezoek aan het huis is het er, afgezien van die dahlia’s een kale bende.
9) Mon Enfance 2:53
—–(verloren stad)
(tekst en muziek Barbara)
Album: Le Soleil Noir
uitgebracht in 1968
Ik had het niet moeten doen / Teruggaan naar die lang verloren stad / Waar ik mijn jeugd heb doorgebracht / Ik had het niet moeten doen / Ik wilde de heuvels weer zien waar de avond vergleed / In blauw en grijs, schaduwen van stilte / En ik vond weer als voorheen / Lang daarna / De heuvel, de boom die zich verhief / zoals vroeger (…) De oorlog had ons daar neergeworpen, we leefden er als vogelvrijen / En ik vond het leuk als ik eraan terugdenk / O mijn lentes, o mijn zonnen, o mijn gekke verloren jaren / O mijn vijftien jaar / O dat wonderbaarlijke / Het doet me pijn dat ik ben teruggekeerd (…) Je moet nooit terugkeren naar de tijd van verborgen herinneringen / Naar die gezegende kindertijd / Want van alle herinneringen zijn die van de kindertijd het ergste / Die van de kindertijd verscheuren ons / O mijn liefste / O mijn moeder / Waar bent u nu? / U slaapt in de warmte van de aarde / Uw woede en uw jeugd / En ik blijf alleen achter met mijn verdriet / Helaas (…)
————————
Er is maar een persoon geweest die geen familie was en voor wie Barbara toch een afscheidslied heeft geschreven: Liliane Benelli (1935-1965) met wie ze vaak heeft opgetreden in L’Écluse en die haar vele pianokneepjes heeft bijgebracht. Op 13 augustus 1965 komt iemand binnen met een krant in zijn hand, waar op de voorpagina staat dat Serge Lama (1943), bekend chansonnier en geliefde Liliane, een ongeluk heeft gehad. Sophie Makhno, die dan nog de assistent van Barbara is, grist de krant uit handen. Barbara moet nog optreden en niets mag dat verstoren. Na het concert zegt Sophie tegen haar: ‘Weet je, Serge Lama heeft een ongeluk gehad met Liliane…’ Barbara antwoordt onmiddelijk: ‘Ze is dood.’ Barbara vindt het verschrikkelijk,is er totaal overstuur van. Ze begint vrij snel met het schrijven van ‘Une Petite Cantate’.
Une Petite Cantate
(een klein gezang) 1:57
(tekst en muziek Barbara)
Album: Bobino 1967
uitgebracht in 1966
(…) Maar je ging weg, breekbaar / Naar het hiernamaals / En ik blijf onhandig achter / Fa sol do fa / Ik zie je weer glimlachen / Zitten achter die piano (…) O mijn vriendin / O mijn lieverd / Mijn God, wat is het moeilijk / Deze cantate zonder jou (…) De engelen met hun trompet / Spelen het, spelen het voor jou / Deze kleine cantate / Die naar jou opstijgt.
————————
E.P. uitgebracht in 1964
Het thema ‘dood’ komt veelvuldig voor in Barbara’s chansons. Het publiek en de pers maken er voor het eerst kennis mee bij het verschijnen van haar eerste album met eigen chansons: Barbara Chante Barbara in 1964, waar Á Mourir Pour Mourir op staat. Op 21 december 1964 zegt ze tegen een journalist van Paris Jour: ‘Ik ben al een hele tijd dood. Ik heb mijn leven al eens verloren.’
Á Mourir pour Mourier 2:46
(sterven voor sterven)
—-(tekst en muziek Barbara)
Album: Barbara Chante Barbara uitgebracht in 1964
Ik kies een jonge leeftijd om te sterven / En ik wil niet wachten op het vertrek / Ik wil niet wachten / Ik wil liever gaan wanneer ik nog mooi ben / Dat ze me zien, verwelkt onder mijn sluier (…)
————————
Van 1964 tot en met 1973 heeft Barbara haar productiefste periode, er komen tien studioalbums uit, voornamelijk met eigen chansons. Maar afgezien van die heerlijke periodes dat ze werkt in de studio of optreedt in de theaters, er is steeds een kans dat eendepressie de kop op steekt. ‘In le Mal de Vivre’, van haar album Barbara no. 2, beschrijft ze hoe dat sombere gevoel er opeens is zonder aankondiging, maar dat het na een tijd ook opeens weer weg kan zijn.
Le Mal de Vivre (de pijn van het leven) 3:52 —(tekst en muziek Barbara)
Album: Bobino 1967 uitgebracht in 1966
Je wordt niet gewaarschuwd wanneer het komt / Het komt van ver / Al wandelend van de ene oever naar de andere / Met z’n lelijke bek / En dan wordt je op een morgen wakker / Het is bijna niets / Maar het is er, het is slaapvewekkend gevoel / In je lendenen / De pijn van het leven / Dat je wel moet leven / Zo goed als het kan.
————————
Roland Romanelli (1946) werkt sinds 1966 voor Barbara. Romanelli is pas twintig jaar oud en hij
is net uit het zuiden van Frankrijk aangekomen in Parijs. Hij werkt in een winkel waar ze accordeons verkopen, maar het is zijn droom om een bekende zanger of zangeres te begeleiden, Brel of Barbara. Zo begint een lange samenwerking en Barbara en Romanelli hebben ook een tijdje een relatie, waar Vienne het muzikale resultaat van is. Het chanson ontstaat door een brief die Barbara aan Romanelli schrijft omdat de twee ruzie hebben. Die ruziesworden door Barbara altijd bijgelegd met een grap of met een onverwacht telefoontje om hem aan het lachen te maken. ‘Bent u Roland Romanelli? U spreekt met Dalida.’ Romanelli heeft de brief op muziek gezet. Ze waren nog nooit in het Franse Vienne geweest, maar nadat het lied was gemaakt, zijn ze erheen gegaan.
Vienne 4:07
(plaats in Frankrijk
ten zuiden van Lyon)
tekst: Barbara
muziek: Barbara &
——Roland Romanelli
Album: uit 1972
La Fleur D’Amour
(…) En de nacht boven de daken / Vienne is mooi / Vienne is mooi / Ik ben er nu al een week alleen in Vienne / Eigenaardig dat ik toevallig laatst op een avond onze vrienden uit Luntachimo tegenkwamen / Het is nu al een week, ze waren verbaasd dat ze me zonder jou in Vienne troffen / Ik, ik wandel, ik ben Vienne / Ik ben Vienne (…)
————————
In haar chansons suggereert Barbara af en toe dat zelfmoord plegen een mogelijkheid is. het is waar dat Barbara eraan heeft gedacht om uit hey leven te stappen, en het is niet bekend of ze het ooit echt heeft geprobeerd. In de nacht van 3 op 4 juni 1974 probeert een vriend haar ’s nachts verschillende keren te bellen. De lijn is steeds bezet. Hij weet dat Barbara zich al een tijdje niet goed voelt en dat ze somber is. Hij licht de politie in. Op het nachtkastje staa zeven lege buisjes met slaapmiddelen. Zij wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht. De dokter in het ziekenhuis spreekt van een ongeluk. Barbara gaat hierna naar een kliniek waar mensen worden behandeld met psychische problemen. Het is duidelijk dat Barbara later daar heel luchtig over doet over die overdosis. In 1975 maakt ze een chanson over haar ‘ongelukje’. Pas in 1981 zet ze het nummer op de plaat. Ze noemt het ‘Les Insomnies’, waarmee ze maar wil aangeven, dat ze gewoon wilde slapen.
Les Insomnies 2:44
(slapeloosheid)
(tekst en muziek Barbara)
Album: Seule
uitgebracht: 1981
Door het tellen van de schapen die in mijn bed springen / Heb ik een enorme kudde die door mijn nachten zwerft / Laat ze ergens anders grazen, bijvoorbeeld in uw weides / Ik wil me ’s nachts niet met ploegen en grazen bezighouden (…) Sterven of in slaap vallen is niet helemaal hetzelfde / Maar toch wel in die zin dat je met je ogen gesloten ligt / Tijdens een lange nacht heb ik ze allebei verward / En het had niet niet veel gescheeld of ik was ’s morgens niet wakker geworden.
————————
Le Sommeil 3:03
(de slaap)
(tekst en muziek Barbara)
Album: Le Soleil Noir
uitgebracht in 1968
Op haar elpee Le Soleil Noir, die in 1968 verschijnt, zingt Barbara in ‘Le Sommeil’ al over de slaap, het gebrek eraan en hoezeer ze ernaar verlangt.
(…) En van vermoeidheid naar vermoeidheid / Ik zeil weg / O, maak me niet wakker / Duizend maanvogels / Zitten op het duin / Maak ze niet bang / O. laat me slapen / Mijn vogels als een escorte / Ik ga, de vermoeidheid draagt me (…)
————————
De chanson Les Rapaces gaat over wat er gebeurt wanneer je beroemd bent. Opeens heeft iedereen je gekend toen je kind was en ze hadden je zelfs op schoot. Nu komen ze bij je thuis en doen alsof ze je beste vrienden zijn en je glimlach beleefd, maar gisteren zaten ze nog aan tafel bij iemand anders. Dit zijn de ‘roofvogels’, de hebzuchtige. Mensen die je nauwelijks kent, maar die vertelden dat ze een geweldige band hadden met je.
Les Rapaces
(roofvogels) 2:59
(tekst en muziek Barbara)
Album: Bobino 1967
uitgebracht in 1966
Ze kenden me allemaal, kenden me daarvóór al / Ze herinnerenhet zich / In de dagen van water en zwart brood / Zonder pruimenjam / Ze deelden alles / Hun beboterde brood (…) Gisteren nog deden ze zich tegoed / Aan andere tafels / Morgen gaan ze naar huis / Om aan tafels te zitten / Deze onbekende vrienden, die ik nog nooit heb gezien (…) Deze ro, deze ro, deze roofvogels / Deze ro. deze ro. deze roofvogels.
————————
Het woord Perlimpinpin komt van Poudre de Perlimpinpin, een middeltje dat door charlatans aan het begin van de vorige eeuw werd gebruikt om kwalen te genezen, maar dat gewoon een nepmiddeltje, een placebo was. Toen Emmanuel Macron het tijdens de verkiezingen van 2017 had over de anti-immigratie voorstellen van Martine Le Pen noemde hij die Poudre de Perlimpinpin. In deze betekenis is het dus ‘gebakken lucht’. Voor Barbara is het een magisch glimmend poeder, dat je kunt uitstrooien en wegblazen, het symbool van de onschuld.
Perlimpinpin 3:56
(wondermiddel / gebakken lucht)
(tekst en muziek Barbara)
Album: Amours Incesttueuses uitgebracht in 1972
Voor wie, hoeveel, wanneer en waarom, tegen wie, hoe, tegen wat / Genoeg van jullie geweld / Waar komen jullie vandaan, waar gaan jullie heen, wie zijn jullie, tot wie bidden jullie / Ik smeek jullie om je mond dicht te houden / Voor wie, hoe, wanneer en waarom, moeten we absoluut / Tegen iemans of iets zijn / Ik ben voor de ondergaande zon, boven de verlaten heuvels . Ik ben voor de donkere bossen / Want een kind dat huilt, dat waar dan ook vandaan komt, is een kind dat huilt / Want een kind dat sterft door jullie geweren, is een kind dat sterft / Wat is het afschuwelijk om te moeten kiezen tussen tweemaal onschuld / Wat is het afschuwelijk om de lach uit de kindertijd als vijand te hebben / Voor wie, hoe, wanneer en hoeveel, tegen wie, hoe, en hoeveel / Tot je smaak voor het leven verliest / De smaak van water, de smaak van brood en die van Perlimpinpin op het plein van Batignolles.
Of Barbara nu wel of niet over haar verdriet heen is gekomen, doet er eigenlijk niet zo toe, want nee, zij is geen slachtoffer en haar nalatenschap draait dan ook om haar onvergetelijke muziek en wat ze voor veel mensen heeft betekent. Barbara was een mensch, die licht bracht ondanks de donkerte die ze in zich had.
——————————————–(alle teksten zijn van Meta Gemert, dank hier voor)