TIM BUCKLEY 1947-1975
Tim Buckley negentien jaren jong is hij als hij zijn debuut voor Elektra Records mag opnemen. Producer Jac. Holzman heeft het weer eens bij het goede eind: dit is een jongeman met haast meer talent dan goed voor hem is. Hoewel Tim Buckley commercieel nooit veel wist te bereiken, wordt zijn werk nu gezien als een van de belangrijkste en vernieuwendste in zijn soort.
De vroegtijdige dood aan een overdosis (in 1975) doet natuurlijk ook het nodige om van Tim Buckley een legende te maken. Hetgeen nog eens versterkt wordt door het feit dat ook zijn zoon Jeff Buckley, een van de grootste muzikale talenten van het einde van de twintigste eeuw, prematuur het tijdelijke voor het eeuwige moest wisselen.
Tim Buckley heeft een achttal originele albums uitgegeven. Begonnen als traditionele folky singer-songwriter koos Buckley na een paar platen voor een meer jazzy richting (wat mij betreft zijn beste periode), waarna hij met de albums “Lorca”en “Starsailor” richting avant-garde doorschoof en met zijn laaste (zijn minste) twee albums een toegankelijkere meer rockende en soulvolle koers ging waren, tegen zijn zin overigens en weliswaar onder druk gezet door de platenmaatschappij, om commerciëler te zijn.
tim buckley – song of the magician & strange street affair under blue (1967)
Tim Buckley was origineel, hij zong met een stem die af en toe meer van een vrouw leek. Later zag ik die doeltreffend als ‘een koorknapentenor’ omschreven. Samen met zijn vriend, de dichter Larry Beckett, schreef hij voor zijn debuut album uit 1967 prachtige droomachtige songs, die uitstekend aansloten bij de flower power en love & peace ideeën van die dagen.
‘sleepy’ john estes – registration day blues (1952)
blues zanger bekend als ‘sleepy john estes’ met registration day blues opgenomen in 1952
‘Huilen’ noemde generatie genoot en ook blueszanger Big Bill Broonzy de zangstijl van ‘Sleepy’ John Estes, vanwege de emotie waaruit hij zich uitte. In feite greep diens zangstijl terug op zijn verleden als voorman van een zogenaamde ‘workgang’, dit is een werkploeg voor de aanleg van spoorlijnen in het zuiden van Amerika.
Zijn scherpe stem gaf het tempo van de werkzaamheden aan. John Adams Estes geboren op 25 januari 1899 en overleed in 1977, hij was een echte classic bluesmen.
‘Registration Day Blues’ was een opname op 24 april 1952 in Memphis Tennessee.
tim buckley – morning glory (1967)
Op Tim Buckley’s tweede album zei Tim ‘Goodbye’ tegen alle wantoestanden in de wereld en ‘Hello’ tegen de nieuwe wereld die in de maak was. Het is een blij, romantisch en optimistisch album die, naar mijn idee, precies weergaf wat er in die tijd bij vele leefden.
Tim Buckley met ‘Morning Glory’ van zijn tweede album ‘Hello and Goodbye’ uitgebracht in 1968.
curtis gordon – caffeine and nicotine (1957)
Curtis Gordon begon als country & western zanger. Was sterk beïnvloed door zangers zoals Ernest Tubb, Bob Wills en Jimmy Rodgers. Toen halverwege de jaren vijftig Elvis Presley kwam opzetten, ging hij over op een ander genre de ‘Rockabilly’.
Ook wel de ‘Western Swing’ genoemd. Hij had wat bescheiden hitjes in de jaren vijftig. Waaronder ‘Cafeïne and Nicotine’, dit was zijn zevende single uitgekomen in 1957.
the kingston trio – leave my woman alone (1960)
In navolging van geliefde folkgroepen als de Kingston Trio en The Weavers richtte Tim met twee schoolvriendjes The Cobblestone Three op. Daar ontdekt hij ook zijn uitzonderlijke zangstem van vijf octaven, een stem die hij onbewust al van jongs af aan heeft geoefend met imitaties van Miles Davis’ trompet. En nu de Kingston Trio met ‘Leave My Woman Alone’, het Amerikaanse trio waar Tim Buckley sterk door beïnvloed is.
tim buckley – once i was (1967)
Tim Buckley’s album ‘Goodbye and Hello’ is een plaat die met groot gemak tot het beste van het topjaar 1967 gerekend mag worden.
Folky songs in combi met grootser uitgepakte stukken met strings en koper. Al met al een artiest die nooit echt helemaal door drong tot de menigte. Tim Buckley was vooral een grillig artiest die zich niet liet sturen en vooral deed wat naar zijn inzicht het juiste was. Protestsong zoals het fraaie ‘Once I Was’ ging over de uitzichtloosheid van Amerikaanse soldaten in dat bloederige slagveld in Vietnam.
cat power – troubled waters (2000)
Cat Power zingt prachtige sobere liedjes, kaal en van alle opsmuk ontdaan. Vooral op haar albums ‘The Cover Album’ uit 2000 en ‘You Are Free’ uit 2003.
Haar stem straalt tegelijkertijd kracht en iets fragiels uit. De evergreen ‘Troubled Water’ staat op het Cover Album. Is ooit eens gezongen door filmster Mae West in 1934 met begeleiding van het orkest van Duke Ellington. Haar uitvoering van deze klassieker is er een om door een ringetje te halen.
tim buckley – sing a song for you (1969)
Tim Buckley is op zijn derde album ‘Happy Sad’ volkomen op z’n gemak. In een intieme setting die mijlenver verwijderd is van zijn eerste twee albums. Een prachtige en zeer volwassen plaat die ik graag Buckley’s beste zou willen noemen. Zes nummers staan op het album, vijf daarvan zijn toch wel te lang voor een radioprogramma van een uurtje. Dus de korste dan maar ”Sing a Song for You’, tevens het laatste nummer van het album. Een ontroerende afsluiter van een verpletterend mooi album uit 1969.
lonnie johnson – back water blues (1948)
Blues zanger Lonnie Johnson wordt gezien als dé gitarist die als eerste solo’s op één snaar ging spelen. Daarmee legde hij de basis voor alle solo’s waar ze tegenwoordig mee dwepen.
Of hij op zijn beurt het trucje nog ergens heeft afgekeken? Vast wel.
Maar Lonnie heeft het geluk dat hij de platen heeft opgenomen waarop de gitaarsolo voor het eerst te horen is. Hoe dat klonk? Luister maar eens naar ‘Back Water Blues’. In dat nummer laat hij dat namelijk in de eerste secondes al horen. De opname was in 1948. Maar Lonnie schreef het al in 1927.
tim buckley – i must have been blind (1969)
Tim Buckley’s vierde album is uitgebracht in 1969 ‘Blue Afternoon’. Dit album ligt Tim niet echt na aan het hart. Toch is het misschien zijn beste en meest tijdloze plaat. Hij houdt zich enigszins in en de acht jazzy ballades volgen. Deze ballades laat een enorme kracht uitgaan van de muziek. De melancholie en het hartzeer laten je dan ook vanaf de eerste seconde niet los. Het gitaar werk van zijn vaste gitarist Lee Underwood is van een uitzonderlijke kwaliteit.
lucinda williams – i envy the wind (2001)
Toen het album ‘Essence’ van Lucinda Williams in 2001 verscheen, verkocht het niet bijster goed. Maar inmiddels heeft het album de status van een klassieker gekregen.
De reden voor dit is, dat vele grote artiesten nummers van dit album overgenomen hebben. Ook om het ijzersterke gitaarspel van Gurf Morlix, maar vooral de hartverscheurende stem van Lucinda Williams. Het album geldt als graadmeter voor een in de loop der jaren groot geworden genre: ‘Americana’.
tim buckley – chase the blues away (1969)
‘Blue Afternoon’ het vierde album van Tim Buckley. Het was zijn eerste zelf-geproduceerde. Waar de eerste drie albums soms nog wat romantisch overkwamen en goed in hun tijdsbeeld pasten daar vind ik dit album wat volwassener klinken. Op dit album gebruikt Buckley wat jazz(y) invloeden. ‘Chase the Blues Away’ bevat duidelijk al die jazz-invloeden. Het is nog wel duidelijk folk maar het is juist die jazz-invloed die er nog eens een wat donkerder tintje aan geeft. Heel ingetogen, maar o zo boeiend. De man is een kunstenaar voor wat betreft zijn stem.
lou reed – walk on the wild side (1972)
Op het album ‘Transformer’ van Lou Reed uitgekomen in 1972 staan zijn twee bekendste nummers op. Het hemelse ‘Perfect Day’ en de evergreen ‘Walk on The Wide Side’ vooral dat nummer is geweldig. Het kabbelt heel rustig voort en eindigt met een prachtig stukje saxofoongeluid van Ronnie Moss. Op 27 oktober 2013 overleed Lou Reed op 71 -jarige leeftijd.
tim buckley – i had a talk with my woman (1970)
‘Lorca’ was het vijfde album wat Tim Buckley uitgaf. Vijf lange, intense meditaties waarin Buckley de stem verheft tot het belangrijkste instrument van de band. Het geheel is uiterst los gearrangeerd en de muzikanten krijgen veel vrijheid. Je zou het ‘free-folk’ kunnen noemen. ‘I Had a talk with My Woman’ is het meest toegankelijke nummer van het album, met weer een glansrol voor gitarist Lee Underwood.
links gitarist lee underwood